Wat zeggen onze bezoekers?
Jong talent in Westvest90
Elk jaar houdt het Prinses Christina Concours een wedstrijd voor getalenteerde jeugdige musici. De winnaars daarvan worden erna overal in het land uitgenodigd om een concert te geven. De Stichting Westvest90 doet hier al jaren aan mee, omdat zij het belangrijk vindt deze jongeren de gelegenheid te bieden podiumervaring op te doen. Op zondag 26 november kregen drie Laureaten de gelegenheid om hun talent te tonen en dat deden zij met verve!
Anna Petrovitsch , beet het spits af met muziek van Glinka, Smetana en Boieldieu. Het verrassendst was Die Moldau van Smetana, eigenlijk gecomponeerd voor orkest, maar nu uitgevoerd door één instrument: de harp. Dankzij de nieuwe podiumverlichting en haar prachtige spel had Anna met haar instrument een sprookjesachtige uitstraling.
Sarah van der Lijke, dwarsfluitiste, speelde muziek van Widor en Debussy, begeleid door de ervaren Peter Sluijs. Hoewel Widor meer bekend is om zijn orgelcomposities, was de suite voor fluit en piano op.34 een goede keuze . Door de geweldige akoestiek van de kerk kwam de dwarsfluit goed tot zijn recht. Vervolgens traden Anna en Sarah samen op met het Andante van het concert voor harp en fluit van W. A. Mozart. Hierbij verklapte Sarah dat haar zusje, ook harpiste, maar wat jaloers was op dit optreden.
Thijs Willers mocht als laatste zijn talent tonen op de piano met muziek van Mozart, Rachmaninoff en Liszt. Het publiek werd niet teleur gesteld! Als volleerd pianist schitterde hij op de Steinway vleugel , waarbij de Hongaarse Rapsodie nr.13 van Liszt een waardig einde van het concert was.
Nadat de Laureaten een daverend applaus en hun verdiende amaryllis ontvangen hadden werden zij nog geïnterviewd door de voorzitter van de concertcommissie, Jan van Dalen. Hierdoor kreeg het publiek meer inzicht in hoe de leerlingen schoolwerk en muzieklessen wisten te combineren. Een welverdiend drankje na het concert was het einde van een zeer geslaagde middag. Op naar het Laureaten Prinses Christina Concours concert van 2024!
LE
Jean Johnson en Utrecht String Quartet
Op vrijdag 3 november speelden in Westvest90 de Engelse klarinettist Jean Johnson samen met het Utrecht String Quartet. Het kwartet bestaat uit Eeva Koskinen (viool), Katharine Routley (viool), Mikhail Zemtsov (altviool) en Sebastian Koloski (cello).
Jean Johnson en individuele leden van het USQ traden al eerder op in Schiedam, maar de combinatie van Jean met de Utrechters was nieuw. Op het programma twee grote werken, de klarinetkwartetten van Johannes Brahms en van Max Reger.
Brahms schreef zijn kwintet opus 15 in november 1891 en droeg het op aan de klarinettist Richard Mühlfeld, die hij had horen spelen en hem moet hebben geïnspireerd. Het stuk heeft een diep romantische toon, en past qua sfeer helemaal in de herfstachtige setting van de avond. Daarbij hielp ook nog de fraai uitgelichte, donkere houten betimmering van de concertzaal.
Reger schreef zijn kwintet opus 146 in 1916. Het was zijn laatste werk en hij voltooide het in slechts 10 dagen. Ook dit werk past helemaal in de herfstige sfeer, het is kalme muziek. De componist moet een temperamentvol mens zijn geweest, hier heeft hij zich beheerst getoond in een prachtig, als laat romantisch te karakteriseren werk. Reger was, naar verluid, een grote bewonderaar van Brahms en dat kun je in dit stuk dan ook goed terug horen. De noordelijke Brahms en de uit Beieren afkomstige Reger hebben elkaar nooit in lijve ontmoet, toen Brahms overleed was Reger pas 24 jaar.
Hoewel de klarinettist en het kwartet nog maar kort in deze samenstelling samenwerken, was het samenspel en de eenheid daarin bijzonder fraai. In het Brahms kwintet is de klarinet bijna een solist, die wordt begeleid door het kwartet. Het werk van Reger laat de afzonderlijke stemmen meer samenkomen en tot een geheel samensmelten. Kortom een prachtig sfeervol programma met een uitstekende uitvoering.
HB
Ensemble Lumaka: Feest van vrede en verbintenis
Ze hadden een lange inspannende middag achter de rug. Opperste concentratie was er al tijdens het inspelen. Toen moest het concert van het Ensemble Lumaka op zondagmiddag 15 oktober jl. in de Westvestkerk nog beginnen. Maar na afloop voordat ieder zijns weeg ging – de instrumenten al inpakt in de auto’s geladen – maakten ze met zijn vijven nog even snel een selfie met de armen om elkaar heen, lachend van oor tot oor; blij met hun geslaagde optreden en samenspel.
Zijn initiatief wordt voorgezet door een groep bevlogen vrijwilligers. Met het klinkende jubileumprogramma voor dit seizoen en alle plannen voor de volgende jaren houden ze de bijzondere muzikale traditie en de Stichting Westvest90 springlevend en actueel.
HS
Eric Vloeimans en Juan Pablo Dobal
De kersverse winnaar van de Jazzism Edison Publieksprijs 2023 op het doorgaans klassieke podium van Westvest90, is dat wel een goed idee? Het bleek afgelopen vrijdag een meer dan uitstekend idee. Al lang voor die eervolle onderscheiding werd toegekend aan trompettist Eric Vloeimans programmeerde de concertcommissie het duo dat hij vormt met pianist Juan Pablo Dobal als seizoensopening. Vloeimans spreekt verschillende muzikale talen, die van de jazz maar ook die van de klassieke muziek. Daarvan getuigen onder meer zijn samenwerking met Holland Baroque en zijn vertolking van de opera Dido and Aeneas met Calefax. ‘In de taal van de muziek kan – in tegenstelling tot gesproken taal – niks misgaan, want die gaat van hart tot hart ’, zei Vloeimans tussen twee stukken door, afgelopen vrijdag in een zeer volle Westvestkerk.
Het 25e seizoen van Westvest90 werd op vrijdag 15 september gevierd met een avontuurlijk programma. Er was meer improvisatie dan de liefhebbers van Schubert of Sjostakovitsj gewend zullen zijn en de ritmes en klankkleuren waren eerder Zuid-Amerikaans dan Europees. Ook hier deed de fenomenale akoestiek van de kerk zijn werk: de combinatie van de beroemde Steinway-vleugel met het fluwelen trompetgeluid van Eric Vloeimans leidde tot een authentieke klank waar geen microfoon aan te pas kwam en die in ultieme balans bleek.
Rode draad in het programma was de muziek van de cd Viento Zonda, die het duo enkele jaren geleden maakte. A capella blies de trompet met een korte improvisatie vol sfeer letterlijk lucht in de avond met het stuk If You Are Here. Juan Pablo Dobal – hij werkt ook samen met Carel Kraayenhof en Fernando Lameirinhas – liet in zijn eigen compositie Sudamérica horen waar zijn muzikale roots liggen. Melancholie was de dominante kleur, de toon was ontspannen maar de musici waren heel alert op elkaars inbreng, die altijd leidde tot een vaak abrupt maar perfect getimed einde.
Er was meer dan het repertoire van de precies vijf jaar geleden gemaakte duo-cd. Vloeimans speelde Happy Birthday en de hele zaal zong mee. Pas daarna onthulde hij voor wie die felicitaties waren: de mensen van Westvest90 die al 25 jaar zorgen dat in Schiedam met smaak gekozen klassieke (en soms wat minder klassieke) muziek klinkt. Nog een feestelijke aanleiding voor een programmaonderdeel was het recente nieuws dat Eric Vloeimans de Jazzism Edison Publieksprijs krijgt toegekend voor zijn muziek bij de film Wild Port of Europe, over het faunaleven in de Rotterdamse haven. Met een van de stukken, HOP!, bewees Vloeimans hoe sterk die muziek is.
FvdA
Camiel Boomsma speelt Joey Roukens
Franz Schubert en Joey Roukens waren de sterren van het laatste recital van dit seizoen in Westvest90. Het was eminent pianist Camiel Boomsma, inmiddels een vaste waarde in de Westvest90-concertprogrammering, die hun muziek tot klinken bracht. Kaarsrecht, met vaak een glimlach om zijn mond, nam hij het publiek mee op reis door de tijd. Terug naar Bach, Haydn, Schubert en Roukens. Met een deeltje uit Bachs “Wohltemperierte Klavier” opende hij het concert. Een beetje purist hoort Bachs muziek op een moderne Steinway met enige reserves aan, maar als je over dat purisme heen kon kijken en luisteren was er een haarscherpe weergave van de componeerkunst en de toepassing van contrapunt door Bach.
Losgespeeld begon Boomsma aan de wereldpremière van Summer Preludes (2020) van de in Schiedam geboren Joey Roukens. Die was er graag bij geweest, ware het niet dat hij dringend gewenst was bij de voorbereiding van het ballet Dorian dat Het Nationale Ballet binnenkort in première brengt. Zijn ouders vervingen Roukens, die nog jong is maar al een grote staat van dienst heeft als componist. “Hectische contrasten, snelle veranderingen en vitaliteit, maar ook sereen, met langzaam bewegende landschappen”, zo typeert hij zijn eigen werk. “Summer Preludes” voldoet volledig aan die beschrijving.
De componist voorzag de delen van elk een eigen titel, zoals “Flowing”, “The weather has changed” en “Raindrops”. Die flow was zeer goed hoorbaar, en de noten voor de regendruppels brachten Boomsma’s hand naar het uiterste rechtereinde van zijn klavier. Of het een beperking of juist een verrijking is dat je als luisteraar dankzij die titels zo eenduidig in de beelden bij de muziek wordt getrokken? Mooie vraag. Roukens componeerde preludes die weldadig klonken en ongetwijfeld bij vaker beluisteren nog meer van hun diepere lagen onthullen.
Schubert was in zijn laatste levensjaar – al was hij zich daar zelf niet van bewust – toen hij de “Sonate in Bes D960” componeerde. Het werk heeft symfonische dimensies en waar Roukens de zomer verklankte, hoor je bij Schubert altijd iets van winter. Hier geen subtiele parelnoten van de rechterhand maar woeste dynamiek die het linkerdeel van het klavier produceerde. Belangrijk om je te realiseren als je Roukens en Schubert vergelijkt: Der Franz hoorde tijdens zijn leven veel Beethoven – dat was zijn idool – maar vrijwel zeker geen “Mattheus Passion” en absoluut geen “Sacre du Printemps”. Joey Roukens kent dat allemaal wel, net als alle muziek die lang na Schuberts leven is en wordt gemaakt. Zijn muziek is onvermijdelijk eclectisch en reflecteert – zoals hij zelf zegt – zijn muzikale DNA. En wie van de twee had het dan het makkelijkst bij het componeren? Nog een mooie vraag.
FvdA
Alles klopt bij van Poucke
Imperfectie kan prachtig zijn, maar als alles juist tot in de perfectie klopt, wordt een muziekavond een speciale belevenis. Afgelopen vrijdag 14 april was het zo’n speciale avond. De vaak geroemde Steinway, de akoestiek die alle nuances van het pianospel liet horen, een aandachtig publiek en vooral een eminent pianist. Voor Nicolas van Poucke is Westvest90 met zijn fameuze vleugel bekend terrein.
Hij nam er enkele jaren geleden het eerste deel op van een serie cd’s. Met het TRPTK-label is van Poucke onderweg in een project met als titel ‘The Schumann Collection’. De crowdfunding is net afgelopen maar de volgende delen van de serie, met onder anderen ‘Kreisleriana’, komen binnenkort in de verkoop.
Een sfeervolle foto van de vleugel, gemaakt in de aanloop van het concert van afgelopen vrijdag, en een enkele regel eronder: ‘My life for the next couple of hours’. Zo liet de pianist zijn volgers op Twitter weten dat hij er zin in had. Nicolas van Poucke heeft zijn eigen manieren als het gaat om een recital. Een toelichting op de te spelen werken, cd-verkoop na afloop, een toegift, daar doet van Poucke niet aan. Hij is ook eigenwijs genoeg om zijn tweede set zo te spelen dat er niet eens applaus paste tussen enkele korte stukken van Debussy en de ‘Kreisleriana’ van Robert Schumann.
De romantische, uiterst gevoelige musicus Johannes Kreisler werd bedacht door de schrijver E.T.A. Hofmann. Hij is de centrale figuur in de zeer afwisselende reeks die samen ‘Kreisleriana’ vormt. Het gaat van ‘Äußerst bewegt’ in D klein via ‘Sehr innig und nicht zu rasch’ naar ‘Schnell und spielend’ in G klein. Schumann zal in de romanfiguur Kreisler iets van zichzelf herkend hebben. Als zijn liefde voor Clara Wieck niet zo streng verboden was geweest door haar vader had hij het stuk aan haar opgedragen, weten we uit hun briefwisseling. Het werd Chopin, een muzikale held van Schumann.
Nicolas van Poucke opende het recital met een pianobewerking van ‘Mein junges Leben hat ein end’ van Sweelinck, die het lied voor orgel componeerde. De verklanking op een moderne vleugel gaf het stuk uit de Renaissance iets wonderlijk moderns. Het werd gevolgd door de ‘Sonate nr. 23 Appassionata’ van Beethoven, die het werk in de eerste jaren van de 19e eeuw componeerde. Een groot stuk, vol dynamiek waarin van Poucke getuigde van een heldere visie op de muziek. Dat maakte het ook voor het publiek heel goed te volgen.
Dat publiek zal ernaar uitkijken in de komende jaren nog eens van het spel van Nicolas van Poucke te kunnen genieten. En dat vermeden applaus, dat heeft hij nog tegoed.
FvdA
Vespucci kwartet brengt ode aan de muziek
Ze kunnen alle vier bogen op een imposante muzikale carrière. Lisanne Soeterbroek en Marieke Kosters (viool), Stephanie Steiner (altviool) en cellist Douw Fonda boeken, los van elkaar, in binnen- en buitenland de nodige successen; maken deel uit van gerenommeerde orkesten en muziekgezelschappen. Mét elkaar, als Vespucci kwartet, hebben ze inmiddels een glanzende reputatie opgebouwd.
Wars van sterallures en egotripperij laten ze toch het podium aan de muziek. Dat leverde vrijdagavond 31 maart in de Westvestkerk een betoverend en meeslepend concert op. De positieve energie en het pure plezier in het gezamenlijk muziek maken, spatten ervan af bij hun ogenschijnlijk moeiteloze vertolking, maar misschien juist daardoor sprankelende en ontroerende uitvoering van werken van Hayden, Webern en Brahms.
Als ware ontdekkingsreizigers in de muziek – het kwartet is net als Amerika vernoemd naar Amerigo Vespucci, die rond 1500 de wereld verkende – stapten de vier voor de toegift ook letterlijk van het podium af. Ze omarmden vanuit de vier hoeken van de kerk het publiek als een soort levend dolby surround. Het werd een ongekend ontroerend slot van een feestelijke avond.
En voor de pechvogels die dit concert in de Westvestkerk hebben gemist: op www.vespuccikwartet.nl is niet alleen alle informatie te vinden over het kwartet maar valt ook een cd te bestellen met een uitvoering van het concert in Schiedam.
HS
